De Liuwa Plains
Vanuit Livingstone hebben we een tussenstop gemaakt bij de Ngonye of Sioma watervallen om door te rijden naar de Liuwa Plains. De Liuwa Plains is een zeer afgelegen nationaal park in het westen van Zambia, hier is de grootste wildebeest migratie in Afrika na de Serengeti.
Ngonye of Sioma watervallen zijn net als de Victoria watervallen een onderdeel van de Zambezi. Deze watervallen zijn niet zo hoog als de Victoria watervallen, maar zeker indrukwekkend! Met een bootje wordt je naar een eilandje gevaren, vanwaar je de watervallen heel goed kunt zien. Het zijn vrij brede watervallen die vanaf een halve cirkel naar beneden gaan in een breed rond gat. Vandaar uit stroomt het water verder richting de Victoria watervallen.
We zijn de dag daarna doorgereden naar Mongu. Tot aan Ngonye watervallen werden de wegen redelijk en waren de Chinezen druk bezig met wegwerkzaamheden. Deze zijn hier letterlijk en figuurlijk flink aan de weg aan het timmeren! Na de watervallen werd de weg steeds slechter en veel stukken waren weggeslagen. Onderweg hebben we nog een groep mensen geholpen die lelijk vast waren te komen zitten. Mongu is de provinciale hoofdstad en hier willen we groot boodschappen doen voordat we naar de Liuwa Plains gaan.
Natuurlijk moesten we eerst nog iets aan George laten repareren. Dit keer wilden we een zonnepaneel op George plaatsen en de plaatselijke lasser Sam heeft een bescherming gelast hiervoor. Daarna zijn we gaan lunchen waarbij Odette voor het eerst traditioneel heeft gegeten. Het was een stevige brij gemaakt van maismeel en twee verschillende groentesauzen erbij. Jesse was heel blij dat hij shoarma had besteld. ’s Middags zijn we naar het winterpaleis van de Lozi-koning gegaan. Van het paleis kon je weinig zien, maar er was een klein museumpje bij wat over de Lozi-mensen vertelde. Deze regio staat daarnaast bekend om de gevlochten manden en daar hebben we dan ook een aantal van gekocht.
De Liuwa Plains
De dag daarna hebben we de beruchte weg richting de Liuwa Plains genomen. Deze weg over de floodplains wordt elk jaar met de regens voor een groot deel weggespoeld en het is tot op heden (2012) nog niet gelukt er een permanente (asfalt) weg aan te leggen. Vervolgens hebben we een pondje genomen over de Zambezi. De mensen zijn zeer toegankelijk en ook nieuwsgierig. Vooral was men nieuwsgierig naar wat voor dieren en gewassen we in Nederland hebben. Een man kon het niet geloven dat we eigenlijk geen wilde dieren hadden.
Het laatste stuk naar de Liuwa Plains ging door een vrij dichtbegroeid bos met laaghangende takken. Om een tak te ontwijken moest Odette een stukje achteruit rijden. Hierbij heeft ze de auto & tent achteruit tegen een ander boom geparkeerd. Het gevolg: het bovenste gedeelte van de tent was een flink stuk naar voren geschoven. Jesse is ’s avonds van 6 tot 11 uur bezig geweest om de tent te repareren. Een scharnier was compleet verbogen en moest gedemonteerd worden. Vervolgens moest het met een paar stenen en hamer recht gebogen worden. Gelukkig konden we uiteindelijk weer in onze tent slapen.
We zijn de volgende dag de Liuwa Plains gaan verkennen. Al gauw reden we in een gigantische kudde wilde beesten. Het waren er echt onvoorstelbaar veel. We zijn toen met onze thermosfles thee op het dak gaan zitten en hebben heerlijk zitten kijken.
Het is echt fantastisch om zoveel dieren bij elkaar te zien, ze te horen grommen en daar midden tussen in te zitten. Ook waren er een heleboel kleintjes. Tijdens de lunch hebben we onder een mooie grote boom gestaan met het weids uitzicht over de plains en een waterpool.
Na de lunch hebben we verschillende waterpools bezocht en ontzettend veel vogels gezien, echt indrukwekkend. Zeker wanneer een grote vogel opstijgt. Ook hebben we bij een hyena-den gestaan, waar hyena’s waren met jonkies. ’s Avonds hebben we weer op de dezelfde community camp gestaan.
Op weg naar Lukulu
De volgende dag zijn we naar de noordelijke uitgang van het park gereden. Hierna zijn we door een afgelegen gebied met een wirwar van tracks gereden naar Lukulu. Af en toe hebben we de hulp van locals nodig gehad om hier wijs van te worden. Op zo’n moment springen of klimmen er een aantal mannen, vrouwen en kinderen op de auto om de weg te wijzen. Met veel gelach en gepraat rijden ze dan een stukje mee.
De route naar Lukulu is erg mooi, doordat het zo afgelegen is. De tracks waren erg zanderig, waardoor we bijna vast kwamen te zitten. Met spinnende banden zijn we daar uitgekomen. We kwamen af en toe dorpjes tegen met een paar hutjes, bananen of mangobomen en soms een school. Het laatste stuk hadden we nog een paar lifters mee. Eerst een jongen een uur op het reservewiel (vanwege de bomen kon hij niet op het dak zitten). Later kwam er nog een stel met een kindje bij op het dak. Allen zijn met ons meegereden tot aan de pond.
Bij de pond moesten we een tijdje wachten totdat de veerman kwam. Vervolgens mochten we George op een gammel pondje plaatsen en voeren we met een tweetakt motortje rustig over naar Lukulu. Hier konden we op het terrein van de missiepost staan. Deze stond pal aan de Zambezi en daar hebben we genoten van een schitterende zonsondergang.
De pastoor vertelde dat hij hier de enige in de buurt was met een tv. Daarom keek hij elke dag verplicht het nieuws en werd hij de hele avond gebeld door mensen uit de omgeving , die alles tot aan de voetbaluitslagen wilde weten.
Relevante links
- Vorig verhaal: Een bekende stem
- Volgend verhaal: Busanga Plains
– - Foto Album: Zambia 2012
– - Algemene introductie van onze 2012 wereldreis: Afrika 2012
- Onze route met meer verhalen bij de pins: Route 2012